myśli

W drodze przychodzą myśli. Gdy jakaś towarzyszy mi dłużej, zapamietuje ja.

1.Na nic się nie nastawiaj - na wszystko sie otwieraj.
W samotnej wędrówce bez zabezpieczeń wszystko co mnie spotyka jest inne niż sie wcześniej mogłem spodziewać. Zwykle lepsze. Ale te zaskoczenia uczą żeby na nic sie z góry nie nadtawiac. Trzeba mieć zawsze szeroko otwarte oczy i wszystko przyjmować z wdzięcznością. Romantyzm i malowniczosc przychodzą później, gdy minie znużenie i ból. Tak trudno docenić to, co dzieje sie w tej chwili, zawsze oczekuje czegoś lepszego. Tak jakby wdzięczność była obarczona swoją bezwladnoscia.

2. Nie masz nic więc wszystko dostajesz.
Idąc bez pieniedzy i namiotu z plecakiem przez góry potrzebne jest zawieraenie. Gdyby nie było w tym Jego woli nie doszedlbym tutaj, bez Niego nie pokonam jutro kolejnych 30 km. To nie moja pomysłowość i roztropność sprawiają że znajduje mnie pożywienie i noclegi. Ja mam modlitwę. Wtedy Jezus jest moja roztropnoscia. Oddanie sie Jemu jest łatwe gdy nie ma innego wyjścia. Jeśli nie poproszę o chleb będę głodny. Więc proszę. I zawsze dostaje.

3. Po ciężkiej próbie przygotuj sie na kolejna.
Kilka dni temu po ciężkiej wędrówce doszedłem do Plovdiv. Duże miasto, wiedziałem że jest tam
katolicki kościół. Trafiłem do niego od razu i to z marszu wszedłem na mszę o 18.00. Po wielu tygodnuach bez mszy znalazłem sie wśród bliskich mi postaci: bl.Jana Pawla II, św. Teresy z
Kalkuty, św. Franciszka. Kosciol okazal sie katedra pod wezwaniem sw. Ludwika. Podczas mszy odbywał sie chrzest dziecka włoski-bułgarskiego małżeństwa. Eucharystie przyjąłem na kolanach placzac. Czułem wielka radość i wdzięczność ze mogłem tutaj trafić, po setkach kilometrów
gorącego pustkowia.
Modliłem sie a potem poszedłem do księdza spytać o nocleg. Spieszył sie gdzieś i patrzył na mnie jakos podejrzliwie odpowiadajac zdawkowo ze nie można każdemu ufać tak od razu, ze biskup jest surowy, ze wszystko pozamykane. Poprosiłem tylko o miejsce na trawie i o wodę. Odmówił tłumacząc ze kraj jest w budynku, a klucze ma ktoś inny. Podszedłem do ministranta pokazując na desce mapę i trasę mojej wędrówki. Zrozumiał ze jestem oiekgrzymem ale tylko rozłożył bezradnie ręce sugerując żebym opuścił teren kościoła bo zamykają teren. Zostałem na ulicy. Bylem zdruzgotany. Czułem gorycz i resztkami sił nie pozwalalem jej przejść w złość.
Wtedy przypomniało mi się doświadczenie Franciszka przed drzwiami klasztoru i to co mówił o radości doskonałej. Byłem w lepszej sytuacji bo przed chwila uczestniczyłem w cudownej uczcie, a mimo to oczekiwałem jeszcze więcej. Z trudem podjąłem modlitwę za księdza który mnie odprawił i powloklem sie ulica obcego miasta. Zbliżała sie noc. Pomyślałem ze trzeba wyjść z miasta i szukać czegoś na polu, na wsi. Nie miałem wody... Może jakaś fontanna? O chleb poproszę kogoś jutro. Wtedy podeszli do mnie starsze małżeństwo. Zrozumiałem ze chcą mnie gdzieś zaprowadzić. Nic nie rozumiałem z ich bułgarskiego a może byłem tak zmeczony. Doszliśmy do jakiejś kamienicy. Kobieta nscisnela dzwonek do drzwi i odeszli. Zostałem sam nie wiedząc co to za miejsce ani kto mi otworzy. W drzwiach pojawiła się zakonnica. Jej usmiech uświadomił mi że trafiłem do właściwego miejsca.
Po chwili była wsoabiala kolacja, pokój z łazienka i biała posciela, siostry wzięły nawet idę mnie rzeczy do prania.
Panie Boze! Nie dopusc abym kiedykolwiek zwatpil w Twoja opiekę. Nie pozwól abym kogokolwiek pochopnie ocenił. Pójdę każda drogą która mi wskazesz, bo wiem że jesteś że mną.
Podziękuje ci nie odrzucając zmęczenia, nie rezygnując z bólu stopy i ze znurzenia. Tylko bądź przy mnie!