Poświęcenie

Na zakończenie warsztatów ikonopisania w Tyńcu odbyło się poświęcenie ikon. Każdy z uczestników czuł poruszenie, bo o. Andrzej nadał obrzędowi wyjątkową oprawę. Kaplicę wypełniła cisza i dym kadzidła, a po chwili wspólna modlitwa i czytanie Ewangelii o "Obrazie Boga żywego". Potem kapłan wypowiedział formułę poświęcenia ikony Chrystusa.

W ciszy każdy mógł pomodlić się przed własną, już poświęconą ikoną. Potem poszliśmy na kamienny krużganek (stara częśc klasztoru), gdzie zrobiliśmy sobie kilka pamiątkowych zdjęć na tle kamiennych łuków i ścian.
Wtedy w krużganku pojawiła się grupa niepełnosprawnych dzieci na wózkach pchanych przez opiekunów. Wyraz twarzy i deformacje kończyn wskazywały na porażenie mózgowe. Zmierzali grupą w stronę drzwi kościoła, przed którymi staliśmy z ikonami. I gdy opiekunowie podnosili z wózków dzieci żeby przenieść je przez kilka kamiennych schodów, dzieci wpatrzone były w ikony. Może ich uwagę przykuły świecące złotem nimby. Coś wtedy ścisnęło mi gardło i poczułem, że uczestniczę w niezwykłym wydarzeniu. Nie wiedziałem teraz czy Jezus obecnych był w ikonach czy w spojrzeniach tych dzieci. A może to zupełnie niepotrzebne pytanie.
Jeszcze nie ucichły słowa z modlitwy poświęcenia:

Dobry Ojcze,

wychwalamy Cię za wielką miłość okazaną nam
w Słowie zesłanym.
Wysłuchaj naszej modlitwy.
Gdy twój wierny lud oddaje cześć
wizerunkowi Twego Syna,
niech połączy się w jeden umysł z Chrystusem.
Niech zamieni obraz dawnego ziemskiego Adama
przez przemienienie w Chrystusa, nowego Adama z nieba.

Niech Chrystus będzie drogą, która wiedzie ich do Ciebie,
prawdą, która świeci w ich sercach,
życiem, które kieruje ich czynami.

Niech Chrystus będzie lekością ich kroków,
bezpiecznym miejscem odpoczynku w ich podróży
I bramą, która otwiera im miasto pokoju.
Albowiem tam żyje On, panując z Tobą i Duchem Świętym
Jeden Bóg na wieki wieków.
Amen